Абзал СҮЛЕЙМЕН

ТҰМАН

Қырау сояуын шаншып, гүл сабағын құрсауға алды,
Терезеден шыққан ыстық ауа –
Кеше де,
Бүгін де қалаға жайылған тұманға сіңе береді,
Сіңе береді міз бақпай тұрған аспанға…

Таксиде,
Үйде,
Дүкенде де радиодағы жүргізушінің дауысы естілді:
«Анасы баласын таба алмай қалды»,
«Анасы баласын таба алмай қалды»…

Қырау құрсауындағы гүлдің өлімі,
Тұман құрсауындағы қаланың ұйқысы,
Радиодағы диктордың дауысы –
сіңе береді, сіңе береді міз бақпай тұрған аспанға…

Абзал СУЛЕЙМЕН

ТУМАН

Стебель цветка в колючей одежде из инея,
Теплый воздух из окон —
И вчера,
И сегодня питает туман, ползущий по улицам,
И растворяется в небе застывшем…

В такси,
Дома,
Даже в продуктовом слышу голос радиоведущего:
«Мать не нашла своего ребенка»,
«Мать не нашла своего ребенка»…

Жизнь цветка, замершая в колючей одежде из инея,
Крепкий города сон в одеяле туманном,
Голос диктора радио —
все в небе, все растворяется в небе застывшем…

ЖЕЛГЕ ҰШҚАН ТҮСТЕР

Тағы біз,
Тәніміз байланған қараңғы көшені кезуге мәжбүрміз,
Біздің көзіміз де, қолымыз да байланған.
Жалаңаш ағаштар қолдарын созып шақырады тағы –
жел ізін салған көшеге…
Яки бір қыстың,
Яки бір күздің
салқыны кезеді,
самалы еседі,
Көп қабатты үйлерді әлдилеп.
Түс пен өңнің сірескен жібін үзуге тырысып.
Үнсіз бақылауға ғана жетеді шамамыз,
Қолымыздан жел болу жайлы армандау ғана келеді…
Сосын тағы жүреміз көшеде түнекке ұмтылып,
Күн орнына күн болуға тырысқан шамдарға көңіліміз толмай,
Менің де жел болғым келді…

ВЕТРОМ УНОСИМЫЕ СНЫ

И вот опять,
Мы вынуждены идти по темной улице, привязавшей к себе наши тела,
Наши глаза и руки.
Деревья тянут к нам оголенные ветви, зовут —
по улице вслед за ветром…
Зимнее оно,
Или осеннее,
то дыхание холодное,
тот легонький бриз,
Убаюкавший многоэтажки.
Возжелавший прервать многолетнюю связь между явью и сном.
Нас же хватает только на молчаливое созерцание,
Только на мечты о спасительном ветре…
Мы отправляемся по улице навстречу тьме опять,
Нам мало солнцем притворяющихся фонарей,
Мне тоже хочется стать ветром…

БАҚЫЛАУШЫ

Қақ айырылған мұз жарығын қиялымызбен жамап,
Тесілген бұлттарды қиялымызбен жамап,
Жаңбыр аққан жырықтарды қиялымызбен жамап,
Бақылаймыз тек,
Құшағын ашып жүгірген баланы.
Құшағын ашып жүгіреді ол –
Ауада қалқыған мыңдаған ойларды құшып,
Құшағын ашып жүгіреді ол –
Уақыттың тоқтамауы да үшін.
Сарғыш шамдарға қонып үлгермей аққан қарға,
Жерге түсіп үлгермей кепкен жаңбыр тамшысына,
Гүлдеп үлгермей солған бәйшешекке қарап,
Асфальтқа салады ол қауырсын суретін,
Оның да ұшқысы келді…

НАБЛЮДАТЕЛЬ

Иллюзией стыдливо прикрывая трещины во льдах,
Иллюзией стыдливо прикрывая дыры в облаках,
Иллюзией стыдливо прикрывая дождевые раны,
Мы только наблюдаем
Бегущего ребенка с распростертыми объятиями.
Он бежит с распростертыми объятиями —
Обнимая мириады мыслей, витающих в воздухе,
Он бежит с распростертыми объятиями —
Чтобы время не остановилось.
Глядит на снег, потекший вниз, не долетев до желтоватых фонарей,
Глядит на капельки дождя, земли не достигнув, высохшие в полете,
Глядит на завядший, едва зацветя, подснежник,
И рисует на асфальте перо,
Он тоже хотел бы летать…

ӘКЕ ӨЛТІРУ

Қашан өткені де,
Қалай өткені де белгісіз балалық шағымыз
Бізді тапжылмай күткен туған жерде әкені еске алдық,
Лезде ұмытуға тырысып қайта.
Мәйітті жерлеушілердің ауаны тербеген күрсінісі,
Артында жылағандардың ауық-ауық дауысы –
Бір сәт ауада қалқып…
Бір сәтке бәрі меңіреу күй кешіп,
Ештеңенің мәңгі еместігін түсінгендей.
Аяғымызды сүйретіп басамыз,
Құдды тек қозғалыс қана тірілтердей уақытты…
Оның соңғы сапарында желден жусан жапырылып,
Құйын топырақ көтерді.
Жерледік сосын біз оны,
Естеліктерімізбен бірге зіл батпан топырақ астына…

УБИЙСТВО ОТЦА

В родных краях, где нас поджидало детство,
Неизвестно когда прошедшее,
Неизвестно как прошедшее, мы вдруг вспомнили об отце,
Тут же попытавшись о нем забыть.
Беспокоящие воздух вздохи тех, кто хоронит тело,
Еле слышные голоса тех, кто плачет где-то позади —
На миг только зависнут в воздухе…
На миг все погружается в тишину,
Напоминая, что ничто не вечно.
Плетемся еле мы,
Как будто лишь движенье оживляет время…
Полынь под ветром поклонилась и почва взвилась вверх от вихря,
В последний путь его провожая.
Потом мы его похоронили,
Под тяжелой тяжелой землей, вместе с воспоминаниями…

* * *

Біз жүрген көшелер,
Асқан сәулетші салған үлкен сарайларға тіреле беретінін көріп,
Оны мәңгілік екен деп ойладық.
Біз оқыған дұғалар,
Асқан шешендердің сөздеріне айнала беретінін көріп,
Оны мәңгілік екен деп ойладық.

Бос қалған үйдің ішінде құр сүлдері қалған жалғыз шал,
Сынған есік босағасына сүйенген кемпір,
Шұрық-тесік қабырғадан сығалаған кір қожалақ бала,
«мәңгілік» атаулыдан үрейлі…

Олар қаншалықты бөтен болса да,
Бір ауыр ой үстіне бір ауыр ой қаланған әдемі ғимараттардан –
Жексенбіде қоңырау үні естілгенде,
Жұмада шырқаған азаншы дауысына бірдей селт етеді,
Бұған дейінгі дәуірдегідей іштей күбірлеп.

Содан кейін қайтады кері,
Бетон дуалдарына граффити салынған сұр аулаларға.
Ауыр жүктен арылғандай көкке қарап күрсінеді,
Бұған дейінгі дәуірдегідей іштей күбірлеп…

* * *

Мы видели как улицы упираются в здания
выдающихся архитекторов, и думали
что они вечны.
Мы видели как наши молитвы обращались
красноречием лучших ораторов, и думали
что они вечны.

Обессилевший одинокий старик в опустевшем доме,
Опирающаяся на сломанный дверной косяк старуха,
Выглядывающий из-за дырявой дряхлой стены чумазый мальчишка
далеки от понятия «вечности»…

Даже если они чужды друг другу,
Когда с красивых зданий, построенных из тяжелых мыслей, наложенных друг на друга,
Летит колокольный звон в воскресенье,
Он отдается и в голосе муэдзина в пятницу,
Будто чье-то древнее бормотание дрожит у него внутри.

Затем они возвращаются
В свои серые дворы с граффити на заборах.
Вздыхают, глядя в небо, словно бы освобождаясь от тяжкого груза,
Словно чье-то древнее бормотание дрожит у них внутри…